دست ها مانع او می شوند.

بعضی وقتها دلم میشکنه از همه، شاید ولی الان به این نتیجه رسیدم که باید احساسات خودم رو از احساسات بقیه جدا کنم.

چشم ها کم سو میشن وقتی خشم به غرش درمیاد و جای این خشم، البته میتونه چیزهای دیگه هم بنشینه.

با اینحال یه بخش ازم هست که سر بلند میکنه و میگه مستقل تر باش، فکرت، روانت و کسی که هستی، مستقل تر باش!

انسان هرچقدر هم خوب، برده ی دستهایی از تاریکیه. قضاوت صفر و صد اشتباهه همونقدر که اعتماد، وابستگی و دلخورشدن.

یه روایتی هست که میگه اگر کسى به طرف راست گونه‌ات سیلى زد طرف چپ آن‌را هم در اختیارش بگذار». نمی دونم چه تفسیری ازش میشه، به نظرم  واضحا میگه من برده ی خشم تو نیستم که جوابتو بدم یا براش از جام بلند شم. خشم تو اونقدر برام بی اهمیت هست که خودم صورتمو برات جلو میارم که بیشتر بزنی! این به معنای تسلیم بودن نیست بلکه به معنای قادر بودنه.

.

بعضی چیزها آدم رو میشکنه، بعضی چیزها هم شکستگی آدم رو یادآوری میکنه.

یکی یه آینه میگیره سمتت و داد میزنه: ببین! چیزی تغییر نکرده، شرایط همونه که بود.

در جواب به آینه از خودم میپرسم تو رفیق! دست توعه که چطور باهاش تا کنی، در برابر احساساتی که برچسب گذشته دارن طوری واکنش نشون نده که انگار تاریخ امروز رو فراموش کردی.

.

بعضی مشکلات سختن ولی تو یه مرحله ای یاد میگیری برای اینها هم شکرگزاری بکنی. شکرگزاری اگه برای اتفاقات مثبت باشه هنر نیست،  همونطور که دوست داشتن خوبی کار سختی نیست.

 

 

پ.ن: عنوان، برگرفته از همین نقاشی هست. حقیقتش بیشتر ازینکه برام حکم یه تابلوی ترسناک با گذشته ی عجیب داشته باشه، یه اثر خیلی معناداره:)

بار اول هم با این پست مرد بارانی باهاش آشنا شدم.

پ.ن۲: فونت تغییر نکرده برای شما؟